آیا هرکسی میتواند پارکور کار کند

جواب این سوال گاهی سخت میشود و گاهی آسان زیرا برخی اوقات مسئله تکمیل گروه پیش می آید.
در قوانین پارکور مشخصه شخصیتی فرد بسیار مهم است یعنی گاهی علاوه بر سن و وزن و قد مشخصه های دیگری نیز برای ورود وی مورد نیاز است.
جالب این است که این ورزش جزئی از تمرینات برخی اورگان های نظامی هم هست و کاربرد ویژه ای هم دارد، در فیلم سازی بدلیل اینکه زحمت ساخت لوازم برای اکشن تر شدن فیلم را کمتر یا حتی به صفر میرساند مورد علاقه بسیاری از فیلم سازان نیز میباشد، برای مثال فیلم شاهزاده ایرانی در فیلم شنهای زمان ، دیوید بل استاد پارکور را میبینیم که با چه پشت کاری و با کمترین هزینه انیمیشن سازی تمامی حرکات اکشن را انجام میداد، پرش یا بالا رفتن از دیوارهای قصر، فرار از دست دشمنان (گریز)، حرکت جامپ روف یا همان پرش از پشت بامی به پشت بامی دیگر.
خوب غیرممکن است که افرادی با دیدن و شنیدن مطالبی در مورد پارکور علاقه مند به این ورزش نشوند، حال امکان دارد در این میان افرادی سودجو بخواهند این ورزش را فرابگیرند، اما واقعیت اینجاست که از میان هر 100 نفر شاید 1 نفر به این قصد تمرین کند، اما وظیفه مسئول تیم است که تراسور خوب بشناسد و حتی در مورد آن تحقیق هم کند اما صرف نظر از اینکه فلان شخص این فرد را معرفی کرده نباید دلیلی بر خوب بودن این فرد باشد، یک تراسور باید ضمن تمرین ادب و اخلاق خوبی داشته باشد، تجربه نشان داده که بهترین ورزش کاران همیشه اخلاقی مثبت داشته اند تا منفی.
یک تراسور باید هدف داشته باشد و این هدف باید بتواند اورا به پیشرفت بکشاند البته برخی ها هستند که بعد از اینکه چند حرکتی را یاد گرفتند پارکور را به همان چند حرکت ساده میبینند.
در ابتدا یک تراسور باید پایبند اخلاقیات ورزشی باشد، درصورت امکان قبلا ورزش کار باشد، رزمی کارها بهتر از پس این ورزش برمی آیند.
پارکور به گونه است که درحین تمرین بدن به خودی خود گرم میشود و اگر حرکات را خوب انجام دهیم پارکور برای یک تراسور مانند یک باشگاه بدن سازی میشود که با کمترین هزینه پرداختی بهترین اندام را میتوان بدست آورد.
کسانی که از چاقی رنج میبرند فرصتی مناسب است تا بتوانند چربی های ضاید بدن را به ماهیچه های قوی تبدیل کنند ولی نیاز به گذر زمان و تمرینات دایم دارد.
پس هرکسی را نمیتوان در تمرین راه داد مگر آنکه واقعا هدف داشته باشد، و قصدی جز تمرین کردن و بدست آوردن بدنی سالم ندارد.

تاریخچه پارکور

پارکور از زمانی که انسان نیاز به شکار کردن و شکار نشدن داشته، وجود داشته‌است. انسان‌ها به طور طبیعی گستره‌ای قابل توجه از حرکات و حالات ممکن را برای گذشتن از موانع به وجود می‌آورد. از آن گذشته، کودکان به سهولت و صورت بدیع و با نشاط حرکت می‌کنند، ولی ما هنگامی که شروع به حرکت آگاهانه می‌کنیم، آن ویژگی را از دست می‌دهیم. افراد زیادی در طول تاریخ بر روی حرکت انسان و بهبود آن کار کرده‌اند (از جمله عیاران کاغذباز).
اما پارکور به معنای خاص آن، توسط ریموند بل (Raymond Belle) که یک سرباز فرانسوی جنگ ویتنام بود پایه‌گذاری شد. او و همراهانش به‌دنبال به وجود آوردن یک روش کارا و مناسب برای «تعقیب و فرار» بودند. این فعالیت‌ها، سرانجام توسط فرزندش داوید بل (David Belle) بصورت مدوّن درآمد. داوید بیشتر عمر خود را صرف سامان‌دهی این ورزش کرد و نام «پارکور» را بر آن نهاد. او و دوستانش، از جمله سباستیان فوکان (Sebastien Foucan) که مشهورترین آن‌هاست، با آموزش‌های ریموند بل این ورزش را از ترکیب ورزش‌های مختلفی مانند ژیمناستیک و با هدف کمک‌کردن به دیگران در مواقع اضطراری، در حاشیه پاریس به وجود آوردند

تفاوت دو آزاد و پارکور

دو آزاد (به انگلیسی: Free running) در ابتدا معادل انگلیسی واژهٔ پارکور بود، اما اکنون خود به عنوان شاخه‌ای مستقل از ورزش شناخته می‌شود. دو آزاد در مقایسه با پارکور دارای حرکاتی با جزئیات بیشتر است. حرکات دو آزاد مانند چرخش‌ها و گردش‌ها برای خلاقانه‌تر شدن، زیبایی و جذاب شدن ورزش است.
هدف پارکور رسیدن سریع و کارا و در مسیری مستقیم است، در حالی که دو آزاد هنر حرکت کردن در محیط اطراف، به هر صورت دلخواه و در مسیر دلخواه است.
دوندگان آزاد حرکاتی را تمرین کرده و به کار می‌گیرند که لزوماً برای غلبه کردن بر موانع انجام نمی‌شود. مهم‌ترین عنصر در دو آزاد، هماهنگی بین دونده و مانع است و حرکات باید نوآورانه، زیبا و خلاقانه باشد.

فلسفه پارکور

پارکور یک رشتهٔ ورزشی است، اما فلسفه‌ای با ارزش‌های خاص خود و برای آگاهی از توانایی‌های خویشتن، مبارزه علیه خود و پرورش جسم و روح دارد. پارکور گذشته از یک ورزش و هنر، یک شیوهٔ زندگی کردن و یک فلسفهٔ روزانه‌است.
یکی از فلسفه‌های این ورزش، اتکا به توانایی‌های جسمی و ذهنی افراد برای کمک کردن به کسانی است که در شرایط ویژه‌ای قرار دارند. به همین دلیل است که در این ورزش خبری از مسابقه و رده‌بندی ورزشکاران و غیره نیست، زیرا هر کسی تنها برای خودش و نه برای اثبات برتری خود، تمرین می‌کند.
بسیاری پس از آشنایی با پارکور، اصول آن را در زندگی خود نیز به کار می‌برند. به کسانی که از اصول پارکور در زندگی خود بهره می‌برند «تراسور» گفته می‌شود.[۱۰] هنر پشت سر گذاشتن کارای موانع، با به چالش کشیدن فیزیکی و جسمی خود باعث می‌شود که با موقعیت‌های زندگی روزانه آسان‌تر کنار بیاییم. وقتی که یک مانع یا به عبارتی وضعیتی دشوار در زندگی ما پدیدار شود، یک تراسور همانگونه که در پارکور یاد گرفته، سریع و کارا بر آن غلبه می‌کند و بدون تغییر مسیر به راه خود ادامه می‌دهد.
جدا از حرفه‌ای شدن در حرکات، قسمت اصلی آموزش و تمرین صحیح پارکور، توانایی غلبه بر ترس و استفاده از آن در زندگی است، چرا که ابتدا باید بتوان بر ذهن و تفکر خود چیره شد تا توانایی حرفه‌ای شدن در پارکور در ما بوجود آید. کسانی که پارکور تمرین نمی‌کنند معمولاً دربارهٔ آین موضوعات چیزی نشنیده یا ندیده‌اند؛ در صورتی که به گفتهٔ بنیان‌گذار این هنر، «فلسفه» جزء درونی پارکور است.

پارکور حرکات آکروباتیک، بدل کاری، رقص، حرکات احمقانه? بدون توجه به عواقب آن و پرش‌های بلند بدون دلیل نیست. هم چنین پارکور «حرکت‌های دلخواه» نیست بلکه مجموعه‌ای از حرکات از پیش تعریف شده و هدفمند است

در پارکور خبری از مسابقه و کل‌کل هم نیست. یک کمپین از یکم ماه مه سال ???? توسط وبگاه رسمی پارکوربرای حفاظت از پارکور و فلسفه? آن در مقابل مسابقه و رقابت آغاز شده‌است. اعضای این کمپین اعتقاد دارند که «مسابقه» افراد را تحریک می‌کند که با دیگران برای رضایت تماشاگران یا اثبات برتری‌های خود و یا احیانا سودهای مالی مبارزه کنند؛ در حالی که در پارکور، افراد در کنار یکدیگر و فقط برای خودشان تمرین می‌کنند. پس پارکور نمی‌تواند تبدیل به یک رشته? مسابقه‌ای شود، مگر آن که اساس وجودی آن یعنی «پرورش خود» نادیده گرفته شود.

حمایت از پارکور واقعی

کسانی هستند که به دلیل سودجویی و نفع مادی و پول در اوردن از پارکور اقدام به حمایت بی دلیل ،بی منطق و بی پایه و اساسی از پارکور باشگاهی و اونهم از نوع محضش میکنند .در جواب به این اشخاص میگم که پارکور یک ورزش شهریه و اگه تو باشگاه خلاصه بشه تبدیل میشه به یک ورزش عادی مثل ژیمناستیک و بقیه وباشگاه همه زیبایی های پارکور رو ازش میگیره

نمونه تمرین یک پارکور واقعی رو میتونید تو مستند بنیانگذاران یاماکاسی(yamakasi generations) ببینید .اگه به اون مستند دقت کنید میبینید که گروه یاماکاسی به شاگردان تازه وارد هم در بالای پشت بامها و محیط های خطرناک آموزش میدن .در یک نگاه شاید شما فکر کنید که این کار خطرناکه و غیر منطقیه که به یک فرد تازه وارد انقدر سخت گرفته بشه و لزومی نداره که اون افراد جاهایی تمرین کنند که حتی ریسک مرگ رو داره . ولی کار گروه یاماکاسی کاملا منطقی ودرسته و این ذات پارکوره و پارکور با خطر کردن و قرار گرفتن تو محیط های خطرناک و مواجهه با موانع طبیعی و تن خشن ساختمونهاست که معنی خودش رو پیدا میکنه و اگه غیر از این باشه اصلا پارکور معنی پیدا نمیکنه .

پارکور واقعی و بدون تحریف در نوع خودش واقعا یک فعالیت بی نظیریه .پارکور خارج از محیط تمرین و تو زندگی عادی تراسورها هم تاثیرات خیلی خوبی گذاشته .پارکور فقط یک فعالیت فیزیکی و بدنی نیست و رابطه کاملا مستقیمی با روحیه و درونیات شخص داره و اونا رو تحت تاثیر قرار میده تو پارکور ترس از بین میره فرد اعتماد به نفس پیدا میکنه و همانطور که تراسور تو محیط تمرین موانع رو به راحتی رد میکنه و پشت سر میذاره تو زندگی عادی هم وقتی به یک مشکلی بر میخوره و با مانعی مواجه میشه سعی میکنه که نترسه و با او ن مانع به چالش میفته و سعی میکنه که اون مانع رو رد کنه نه اینکه جلوی هر مانع و مشکلی توقف کنه و خودش رو ببازه

 

 

اموزش Speed Vault

اموزش Monkey Vault

چند عکس هیپ هاپ