سابقه پارکور

عده​ای معتقدند پارکور از زمانی که انسان نیاز به شکار کردن و شکار نشدن داشته، وجود داشته

 است. انسان ها به طور طبیعی گستره ای قابل توجه از حرکات و حالات ممکن را برای گذشتن از موانع به وجود می آوردند. افراد زیادی در طول تاریخ بر روی حرکت انسان و بهبود آن کار کرده اند. از آن گذشته، کودکان با ترس کم تر و با نشاط و سرخوشی بیش تر حرکت می کنند اما با رسیدن به سنین بالاتر و هنگامی که شروع به حرکت آگاهانه می کنند، این سبک بالی را از دست می​دهند. پارکور به معنای امروزی آن، توسط ریموند بل (Raymond Belle) که یک سرباز فرانسوی جنگ ویتنام بود پایه گذاری شد. او و همراهانش به دنبال به وجود آوردن یک روش کارا و مناسب برای «تعقیب و فرار» بودند. این فعالیت ها، سرانجام توسط فرزندش داوید بل (David Belle) بصورت مدوّن درآمد. داوید بیش تر عمر خود را صرف سامان دهی این ورزش کرد و نام «پارکور» را بر آن نهاد. او و دوستانش، از جمله سباستیان فوکان (Sebastien Foucan) که مشهورترین آن هاست، با آموزش های ریموند بل این ورزش را از ترکیب ورزش های مختلفی مانند ژیمناستیک و با هدف کمک کردن به دیگران در مواقع اضطراری، در حاشیه پاریس به وجود آوردند. پارکور (به فرانسوی: Parkour) یا هنر جابجایی یا شهرنوردی یک راه نوین برای تعامل با محیط اطراف فقط با استفاده از توانایی های انسان است. داوید بل، بنیان گذار پارکور درباره فلسفه درونی آن می گوید: «جنبه فیزیکی پارکور، غلبه کردن بر تمامی موانع پیش روست، درست مانند این که در شرایط اضطراری گیر کرده باشید. پارکور فقط صرف انجام حرکات نیست، بلکه مجموعه ای هدفمند و دارای فلسفه خاص خویش است. پس هدف پارکور، رسیدن به مقصد با استفاده از کاراترین، روان ترین و مستقیم ترین مسیر و مناسب ترین حرکات است که می تواند شامل دویدن، پریدن، بالا رفتن و حتی خزیدن باشد.» کارایی یکی از مهم ترین مشخصه های پارکور است، و به این معنی است که لازم نیست حرکات سریع ترین باشند، بلکه باید مستقیم ترین و با صرف انرژی کم تری انجام شوند و همچنین مانع آسیب دیدگی دراز مدت یا کوتاه مدت شوند.