پارکور را معنی کنیم
شاید امروز در سطح شهر و یا پارک‌ها کسانی را دیده باشید که به‌صورت انفرادی و یا گروهی از سکوها می‌پرند، از موانع عبور می‌کنند و حرکت‌های نمایشی زیبایی انجام می‌دهند. این حرکت‌ها نمایشی و بی‌هدف نیستند و در دنیا به عنوان ورزشی به نام پارکور (parkour) شناخته می‌شوند؛ ورزشی‌که این روزها طرفداران بسیاری پیدا کرده است.
من از سال 1381 و زودتر از بقیه گروه، پارکور را شروع کرده است. بقیه افراد گروه هم سه یا چهار سال پیش پارکور را شروع کردند. همه آنها دارای سابقه ورزشی هستند. در حرف هایشان می‌گویند که تلاش کرده‌اند پارکور را متناسب با فضای شهر و محیط اشاعه بدهند و پارکور را به صورت ایرانی آن درآورند و این بود شروع تولد پارکور در ایران.
* پارکور از کجا و چگونه شکل گرفت؟
«پارکور به معنای خاص آن، توسط «ریموند بل» که یک سرباز فرانسوی در جنگ ویتنام بود، پایه‌گذاری شد. او و همراهانش در‌پی به‌وجود آوردن یک روش مناسب برای «تعقیب و فرار» بودند. این فعالیت‌ها، سرانجام توسط فرزندش «دیوید بل» ادامه پیدا کرد. دیوید بیشتر عمر خود را برای پیشرفت این ورزش صرف کرد و اسم پارکور را برای آن انتخاب کرد. او و دوستانش، از جمله «سباستیان فوکان» که مشهورترین آنهاست، با آموزش‌های ریموند بل، این ورزش را از ترکیب ورزش‌های مختلفی مانند ژیمناستیک و با هدف کمک کردن به دیگران در مواقع اضطراری، در اطراف شهر پاریس به وجود آوردند.»
«بعد از پیدایش پارکور هم افرادی که کارهای ژیمناستیکی و ورزش‌های خیابانی انجام می‌دادند (که بیشتر هم حالت تفریحی داشت) شاخه‌ای در پارکور به وجود آوردند به نام «دو آزاد» که در ابتدا دو آزاد و پارکور مفهوم یکسانی داشتند، اما در ادامه از هم جدا شدند. در پارکور شما باید به سریع‌ترین شکل از نقطه‌ای به نقطه دیگر بروید، اما در دو آزاد زیبایی حرکت مهم است و اصراری نیست که سریع‌ترین حرکت را داشته باشید. در دو آزاد بیشتر حرک‌های ژیمناستیکی اضافه شد.»
* حرکت‌ها در پارکور چگونه است؟
ایمانی: «در پارکور هم مانند تمام ورزش‌ها حرکت‌هایی وجود دارد که هر شخص باید در ابتدا آنها را خوب یاد بگیرد، اما مانند دو آزاد نمایشی نیستند. مثلاً حرکت «فرود» که انواع مختلفی دارد، مهم‌ترین بخش پارکور است؛ چون بعد از انجام حرکت‌های مختلف باید با فرود مناسب، فشار و ضربه به پاها را کنترل و کم کرد. و یا حرکت پرش که شامل پرش از یک نقطه به نقطه دیگر است، با توجه به شرایط پرش و نوع آن، انواع مختلفی دارد، بدون حضور مربی و گذراندن دوره‌های آموزشی، انجام این حرکت ها - آن هم در جاهای غیر استاندارد - بسیار خطرناک است.
* آیا ورزش پارکور مثل ورزش‌های دیگر به‌صورت مسابقه هم برگزار میشود؟
«پارکور رقابت و مسابقه ندارد، تنها علاقه است که فرد را برای ادامه دادن پارکور تشویق می‌کند. در این ورزش مسابقه نمی‌دهی، مدال نمی‌گیری، مقام نمی‌آوری، بلکه تنها با توانایی جسمی و فکری خودت آشنا می‌شوی.»
«در پارکور هر کس به اندازه توانایی‌اش باید از خودش انتظار داشته باشد و نباید در فکر این باشد که بخواهد توانایی خود را به دیگران اثبات کند. حتی برای سرگرم کردن دیگران و انجام کارهای نمایشی هم نباید پارکور کار کرد. اساس شکل‌گیری پارکور مسابقه نیست، بلکه علاوه بر ورزش بودن، برای استفاده در شرایط خاص و حیاتی زندگی است؛ مثلاً در هنگام بروز حادثه برای نجات جان یک انسان و...
* چگونه می توان پارکور را شروع کرد؟
«کسانی که علاقه‌مند هستند می‌توانند با دیدن فیلم‌ها و سایت‌ها، اطلاعاتی را از این ورزش به‌دست بیاورند و با آن آشنا شوند . باید بدن آماده‌ای داشته باشند و به جای هیجان و یا لذت انجام دادن کارهای سخت، اول زیر نظر افرادی که تجربه خوب و حرفه‌ای در این ورزش دارند، آمادگی اولیه را پیدا کنند و بعد حرکت‌های پیچیده‌تر را یاد بگیرند.»
من از سال 1381 و زودتر از بقیه گروه، پارکور را شروع کرده است. بقیه افراد گروه هم سه یا چهار سال پیش پارکور را شروع کردند. همه آنها دارای سابقه ورزشی هستند. در حرف هایشان می‌گویند که تلاش کرده‌اند پارکور را متناسب با فضای شهر و محیط اشاعه بدهند و پارکور را به صورت ایرانی آن درآورند و این بود شروع تولد پارکور در ایران.
* پارکور از کجا و چگونه شکل گرفت؟
«پارکور به معنای خاص آن، توسط «ریموند بل» که یک سرباز فرانسوی در جنگ ویتنام بود، پایه‌گذاری شد. او و همراهانش در‌پی به‌وجود آوردن یک روش مناسب برای «تعقیب و فرار» بودند. این فعالیت‌ها، سرانجام توسط فرزندش «دیوید بل» ادامه پیدا کرد. دیوید بیشتر عمر خود را برای پیشرفت این ورزش صرف کرد و اسم پارکور را برای آن انتخاب کرد. او و دوستانش، از جمله «سباستیان فوکان» که مشهورترین آنهاست، با آموزش‌های ریموند بل، این ورزش را از ترکیب ورزش‌های مختلفی مانند ژیمناستیک و با هدف کمک کردن به دیگران در مواقع اضطراری، در اطراف شهر پاریس به وجود آوردند.»
«بعد از پیدایش پارکور هم افرادی که کارهای ژیمناستیکی و ورزش‌های خیابانی انجام می‌دادند (که بیشتر هم حالت تفریحی داشت) شاخه‌ای در پارکور به وجود آوردند به نام «دو آزاد» که در ابتدا دو آزاد و پارکور مفهوم یکسانی داشتند، اما در ادامه از هم جدا شدند. در پارکور شما باید به سریع‌ترین شکل از نقطه‌ای به نقطه دیگر بروید، اما در دو آزاد زیبایی حرکت مهم است و اصراری نیست که سریع‌ترین حرکت را داشته باشید. در دو آزاد بیشتر حرک‌های ژیمناستیکی اضافه شد.»
* حرکت‌ها در پارکور چگونه است؟
ایمانی: «در پارکور هم مانند تمام ورزش‌ها حرکت‌هایی وجود دارد که هر شخص باید در ابتدا آنها را خوب یاد بگیرد، اما مانند دو آزاد نمایشی نیستند. مثلاً حرکت «فرود» که انواع مختلفی دارد، مهم‌ترین بخش پارکور است؛ چون بعد از انجام حرکت‌های مختلف باید با فرود مناسب، فشار و ضربه به پاها را کنترل و کم کرد. و یا حرکت پرش که شامل پرش از یک نقطه به نقطه دیگر است، با توجه به شرایط پرش و نوع آن، انواع مختلفی دارد، بدون حضور مربی و گذراندن دوره‌های آموزشی، انجام این حرکت ها - آن هم در جاهای غیر استاندارد - بسیار خطرناک است.
* آیا ورزش پارکور مثل ورزش‌های دیگر به‌صورت مسابقه هم برگزار میشود؟
«پارکور رقابت و مسابقه ندارد، تنها علاقه است که فرد را برای ادامه دادن پارکور تشویق می‌کند. در این ورزش مسابقه نمی‌دهی، مدال نمی‌گیری، مقام نمی‌آوری، بلکه تنها با توانایی جسمی و فکری خودت آشنا می‌شوی.»
«در پارکور هر کس به اندازه توانایی‌اش باید از خودش انتظار داشته باشد و نباید در فکر این باشد که بخواهد توانایی خود را به دیگران اثبات کند. حتی برای سرگرم کردن دیگران و انجام کارهای نمایشی هم نباید پارکور کار کرد. اساس شکل‌گیری پارکور مسابقه نیست، بلکه علاوه بر ورزش بودن، برای استفاده در شرایط خاص و حیاتی زندگی است؛ مثلاً در هنگام بروز حادثه برای نجات جان یک انسان و...
* چگونه می توان پارکور را شروع کرد؟
«کسانی که علاقه‌مند هستند می‌توانند با دیدن فیلم‌ها و سایت‌ها، اطلاعاتی را از این ورزش به‌دست بیاورند و با آن آشنا شوند . باید بدن آماده‌ای داشته باشند و به جای هیجان و یا لذت انجام دادن کارهای سخت، اول زیر نظر افرادی که تجربه خوب و حرفه‌ای در این ورزش دارند، آمادگی اولیه را پیدا کنند و بعد حرکت‌های پیچیده‌تر را یاد بگیرند.»
آیا هرکسی میتواند پارکور کار کند
جواب این سوال گاهی سخت میشود و گاهی آسان زیرا برخی اوقات مسئله تکمیل گروه پیش می آید.
در قوانین پارکور مشخصه شخصیتی فرد بسیار مهم است یعنی گاهی علاوه بر سن و وزن و قد مشخصه های دیگری نیز برای ورود وی مورد نیاز است.
جالب این است که این ورزش جزئی از تمرینات برخی اورگان های نظامی هم هست و کاربرد ویژه ای هم دارد، در فیلم سازی بدلیل اینکه زحمت ساخت لوازم برای اکشن تر شدن فیلم را کمتر یا حتی به صفر میرساند مورد علاقه بسیاری از فیلم سازان نیز میباشد، برای مثال فیلم شاهزاده ایرانی در فیلم شنهای زمان ، دیوید بل استاد پارکور را میبینیم که با چه پشت کاری و با کمترین هزینه انیمیشن سازی تمامی حرکات اکشن را انجام میداد، پرش یا بالا رفتن از دیوارهای قصر، فرار از دست دشمنان (گریز)، حرکت جامپ روف یا همان پرش از پشت بامی به پشت بامی دیگر.
خوب غیرممکن است که افرادی با دیدن و شنیدن مطالبی در مورد پارکور علاقه مند به این ورزش نشوند، حال امکان دارد در این میان افرادی سودجو بخواهند این ورزش را فرابگیرند، اما واقعیت اینجاست که از میان هر 100 نفر شاید 1 نفر به این قصد تمرین کند، اما وظیفه مسئول تیم است که تراسور خوب بشناسد و حتی در مورد آن تحقیق هم کند اما صرف نظر از اینکه فلان شخص این فرد را معرفی کرده نباید دلیلی بر خوب بودن این فرد باشد، یک تراسور باید ضمن تمرین ادب و اخلاق خوبی داشته باشد، تجربه نشان داده که بهترین ورزش کاران همیشه اخلاقی مثبت داشته اند تا منفی.
یک تراسور باید هدف داشته باشد و این هدف باید بتواند اورا به پیشرفت بکشاند البته برخی ها هستند که بعد از اینکه چند حرکتی را یاد گرفتند پارکور را به همان چند حرکت ساده میبینند.
در ابتدا یک تراسور باید پایبند اخلاقیات ورزشی باشد، درصورت امکان قبلا ورزش کار باشد، رزمی کارها بهتر از پس این ورزش برمی آیند.
پارکور به گونه است که درحین تمرین بدن به خودی خود گرم میشود و اگر حرکات را خوب انجام دهیم پارکور برای یک تراسور مانند یک باشگاه بدن سازی میشود که با کمترین هزینه پرداختی بهترین اندام را میتوان بدست آورد.
کسانی که از چاقی رنج میبرند فرصتی مناسب است تا بتوانند چربی های ضاید بدن را به ماهیچه های قوی تبدیل کنند ولی نیاز به گذر زمان و تمرینات دایم دارد.
پس هرکسی را نمیتوان در تمرین راه داد مگر آنکه واقعا هدف داشته باشد، و قصدی جز تمرین کردن و بدست آوردن بدنی سالم ندارد.
تاریخچه پارکور
پارکور از زمانی که انسان نیاز به شکار کردن و شکار نشدن داشته، وجود داشته‌است. انسان‌ها به طور طبیعی گستره‌ای قابل توجه از حرکات و حالات ممکن را برای گذشتن از موانع به وجود می‌آورد. از آن گذشته، کودکان به سهولت و صورت بدیع و با نشاط حرکت می‌کنند، ولی ما هنگامی که شروع به حرکت آگاهانه می‌کنیم، آن ویژگی را از دست می‌دهیم. افراد زیادی در طول تاریخ بر روی حرکت انسان و بهبود آن کار کرده‌اند (از جمله عیاران کاغذباز).
اما پارکور به معنای خاص آن، توسط ریموند بل (Raymond Belle) که یک سرباز فرانسوی جنگ ویتنام بود پایه‌گذاری شد. او و همراهانش به‌دنبال به وجود آوردن یک روش کارا و مناسب برای «تعقیب و فرار» بودند. این فعالیت‌ها، سرانجام توسط فرزندش داوید بل (David Belle) بصورت مدوّن درآمد. داوید بیشتر عمر خود را صرف سامان‌دهی این ورزش کرد و نام «پارکور» را بر آن نهاد. او و دوستانش، از جمله سباستیان فوکان (Sebastien Foucan) که مشهورترین آنهاست، با آموزش‌های ریموند بل این ورزش را از ترکیب ورزش‌های مختلفی مانند ژیمناستیک و با هدف کمک‌کردن به دیگران در مواقع اضطراری، در حاشیه پاریس به وجود آوردند
اما پارکور به معنای خاص آن، توسط ریموند بل (Raymond Belle) که یک سرباز فرانسوی جنگ ویتنام بود پایه‌گذاری شد. او و همراهانش به‌دنبال به وجود آوردن یک روش کارا و مناسب برای «تعقیب و فرار» بودند. این فعالیت‌ها، سرانجام توسط فرزندش داوید بل (David Belle) بصورت مدوّن درآمد. داوید بیشتر عمر خود را صرف سامان‌دهی این ورزش کرد و نام «پارکور» را بر آن نهاد. او و دوستانش، از جمله سباستیان فوکان (Sebastien Foucan) که مشهورترین آنهاست، با آموزش‌های ریموند بل این ورزش را از ترکیب ورزش‌های مختلفی مانند ژیمناستیک و با هدف کمک‌کردن به دیگران در مواقع اضطراری، در حاشیه پاریس به وجود آوردند